De geschiedenis van de Unie

In januari 2010 laaide het geweld in het zuidwesten van de Oekraïne op. Opstandige separatisten zochten hereniging met Moldavië en vochten met alle middelen die ze tot hun beschikking hadden tegen het Oekraïense leger. Aanvankelijk waren de aanvallen kleinschalig en deze werden met een redelijk gemak weerstaan. De situatie in het rebellerende gebied leek onder controle te zijn van de troepen van de regering in Kiev. Maar al snel begon Moldavië serieuze wapens en gevechtstoestellen te leveren aan de opstandelingen, in Maart werd bekend dat die vliegtuigen en tanks die vanuit het noorden kwamen ook bemand werden door Moldavische militairen. De situatie escaleerde en op 16 maart verklaarde de Oekraïne de oorlog aan Moldavië. De bommenwerpers en jagers van beide landen vlogen al gauw over en weer. Raketten werden richting de steden en andere strategische doelen gestuurd. Oekraïne had de situatie onderschat en kreeg de volle laag over zich heen. Zij zagen een tegenaanval op Moldavië als het enige antwoord. Maar een derde partij, een leger van diplomaten, was daar ook nog om zich in de strijd te gooien.

De hele wereld had de aanloop naar de oorlog vakkundig bedekt met een deken van internationale diplomatie. De meeste landen van de Eu stuurde veel hooggeplaatste onderhandelaars naar Odessa, de belangrijkste havenstad van Oekraïne, om tot een vreedzame oplossing te komen. Vanaf augustus 2008 waren de onderhandelingen tussen de separatisten en de regeringen van beide landen al gaande maar elke keer als er iets op papier stond werd het verdrag achterhaald door de werkelijkheid. De diplomaten van Roemenië en de VS steunden het verlangen van Moldavië en de opstandelingen om een groot Bessarabië te vormen. De vertegenwoordigers van de Unie daarentegen steunden de Oekraïne dat een kandidaat lid van de Europese unie was sinds 1 januari 2008.
De Russen hielden zich afzijdig, zij hadden genoeg interne conflicten waar maar geen einde aan leek te komen. De Russische troepen die na de Moldavische onafhankelijkheid van de Federatie achtergebleven waren hadden ze al 2007 terug getrokken, vooral nadat lokale onrusten vanwege misdragingen van Russische soldaten hadden geleid tot bloedige overvallen op hun bases waarbij de Moldaviers veel wapens buitgemaakt hadden. Deze wapens vonden al snel hun weg naar het zuiden van de Oekraïne en werden nu gebruikt door de separatistische groep Vrij Bessarabië. Deze groepering nam de leiding in de opstand maar bleek bij de vredesonderhandelingen onmachtig om het tij te keren. Waarschijnlijk hebben zij ook nooit echt vrede gewild, niet een vrede zoals die werd voorgesteld door de Eu onder leiding van topdiplomaten Bot uit Nederland en de Amerikaanse defensie specialist Schmitt.
Na de oorlogsverklaring van de Oekraïne kwam de NAVO in een diepe crisis terecht, de VS aan de ene kant en het grootste deel van Europa aan de andere. Landen als Turkije en Polen hielden zich neutraal tot het begin van 2011 daarna sloten ze zich aan bij de Unie. Rusland behield zijn neutraliteit maar ze lieten meerdere malen via de pers blijken de kant van de Unie te kiezen en zich in de strijd te mengen als het Amerikaanse leger het waagde om een invasie op Europese continent te plegen.

De oorzaak van het aanvankelijke lokale conflict lijkt te liggen in oude etnische tegenstellingen tussen Slavische Moldaviers en met name Russische Oekraïners, maar bij een nauwkeurigere bestudering van de internationale ontwikkelingen vanaf 2005 is die oorzaak niet meer zo evident.
In dat jaar leek de Europese eenwording tot stilstand te zijn gekomen vanwege het verdrag tot vaststelling van een grondwet voor Europa dat door velen leden van de Eu niet geaccepteerd werd. Er leek zelfs sprake van desintegratie en veel aankomend lidstaten zagen hun toekomst als lid op het spel staan. Het gesteggel over de Europese begroting leek met de maand tot een grotere onenigheid te leiden. De toelating van Polen, Bulgarije en de Baltische staten ging echter gewoon zoals gepland. Ook Turkije is officieel kandidaat lid geworden in 2008. Iets later dan de agenda aangaf maar toch opmerkelijk gezien de tegenstand die hierover leefde onder de bevolking van de Eu. De vraag is dan ook: hoe konden de lidstaten het maar niet eens worden over de begroting maar bleven ze toch eensgezind over de toetreding van nieuwe leden.

Op 13 juli 2010 kwam er een klasse D clusterbom terecht op het Hilton hotel in Odessa, de belangrijkste verblijfplaats van Europese diplomaten en vele overleefde de explosie en de instorting van het gebouw niet. Moldavische autoriteiten verklaarden dat het een afzwaaier moet zijn geweest en hebben ontkend dat de Hilton een doel was. Enkelen diplomaten waren op het moment van inslag niet aanwezig omdat ze net terug waren geroepen door hun nationale regeringen voor nieuwe instructies, onder hen bevonden zich de ex-primeminister van Engeland Tatcher en de Duitse oud-minister Fischer. Dit zou later tot de beschuldiging leiden dat die landen betrokken waren bij de aanval op het Hilton.
Maar de eerste beschuldiging was gericht aan de Amerikanen daar zij de enige waren die over de clusterbommen van dit type konden beschikken. Zij zouden deze bom aan de Moldaviers geleverd hebben en uit getuige verklaringen van gevangen genomen Roemeense piloten bleek dat ook zij die bommen hadden gekregen van de Amerikanen.
Omdat zoveel landen van de Eu en ook de VS in de NAVO zaten had de NAVO in het begin er nog voor gezorgd dat men zogenaamd 'on speaking terms' bleef. Na de dood van zoveel diplomaten verklaarde de meeste regeringsleiders van onder meer Nederland, Duitsland, Frankrijk en het Vk dat de rol van de NAVO voorbij was en dat ze de verdeel en heers politiek van de VS niet langer zouden tolereren.
De toelating van Roemenië tot de Eu was al afgeketst vanwege de duale belangen die ze zelf in stand hield door van beide walletjes te willen blijven eten. Aan de ene kant wilde ze meedoen met de Eu om te kunnen profiteren van de open grenzen en de werkgelegenheid die dat met zich zou meebrengen en ook van de landbouwsubsidies die het onderontwikkelde platteland zou kunnen moderniseren. Aan de andere kant wilde ze niet meedoen aan de exportheffingen voor goederen naar de Vs. Daarbij opgeteld dat de VS veel geld in het laatje bracht om militaire bases te kunnen hebben op Roemeense bodem. De intrekking van het kandidaatschap heeft veel kwaad bloed gezet in de harten van de Roemenen en ze kozen kant tegen de Unie in het conflict.
Van het een kwam het ander. Moldavië vroeg om steun van hun zuiderburen en Roemenië verklaarde de Oekraïne op 21 maart de oorlog. De Eu stuurde veel materiaal naar de Oekraïne en na de 22ste verklaarde de Hongaren en de Grieken de oorlog aan Roemenië. De grote oorlog was begonnen, maar het was nog geen derde wereld oorlog. Het conflict was verworden tot een uit de hand gelopen Europees messengevecht. Andere leden van de Unie volgde al snel hun Hongaarse en Griekse bondgenoten en stuurde niet alleen materiaal maar ook complete legers.
De VS hield zich officieel neutraal en de in de balkan gestationeerde troepen waren niet openlijk betrokken bij het conflict. Net als de Moldaviërs verklaarde de Amerikanen niks met de aanval op het Hilton te maken te hebben gehad. De woede in Europa over dit incident was echter ontembaar. De VS zag beschuldigde de Europeanen ervan de hele operatie zelf georkestrateerd te hebben en wezen daarbij op het feit dat de belangrijkste diplomaten een dag voor de aanval naar huis zijn geroepen. De Unie verweerde zich door te wijzen op de mogelijkheid en de motivatie die de Amerikanen hadden in Roemenië. De VS zou geen middel hebben geschuwd om haar eigen belangen in de Balkan te verdedigen. Na het Hilton incident zijn alle Europeanen uit Amerika teruggeroepen en als reactie riep de VS haar ingezetene terug uit de Unie.
Roemenië heeft lang stand gehouden, vooral de Karpatenen bleek bijna onneembaar. Pas na een massale aanval van Duitse en Hongaarse grondtroepen werd het gebied ingenomen. De zorgvuldig neergelegde mijnenvelden hebben veel voertuigen en manschappen van de Unie vernield en de luchtafweer bleek zeer effectief. Maar uiteindelijk zijn de belangrijkste bunkers vernietigd en is de weerstand gereduceerd tot Afghaanse proporties: incidentele bomaanslagen en ‘hit and run’ acties van de lokale bevolking. Ondertussen hadden Italiaanse en Griekse Eurofighters de grote steden in het zuiden plat gebombardeerd. Het aantal burgerslachtoffers is nog steeds niet bekend maar wordt geschat op meer dan twintig duizend.

Zoals al eerder vermeld liepen de spanningen tussen de Unie de VS op. Op 28 augustus 2010 werd er een machtsgreep gepleegd door John Mayor in de Vk, waarmee de belangrijkste Europese bondgenoot van Amerika definitief de kant van de unie koos. Tony Blair werd gevangen gezet vanwege grootschalige fraude en corruptie en de labourpartij heeft een aantal zuiveringen moeten ondergaan. De noodtoestand is lang van kracht gebleven in Engeland, de Fransen hadden enkele legioenen gestuurd naar het Britse eiland om Mayor bij te staan de 'vrede' te bewaren. Rond Liverpool hebben zij veel Amerikaanse agenten en handlangers opgepakt. Dit leidde tot grote woede en bezorgdheid bij de Amerikanen. De tory coupe in het Verenigd Koninkrijk was aanleiding voor de Amerikanen om een verhoogde staat van paraatheid uit te roepen en lieten al snel hun onderzeeërs en een kleine vloot uitvaren. Een paar vissersboten werden aangezien voor vijandige vaartuigen en toen hebben de Amerikanen enkele schoten gelost waarbij één visserskot is geraakt. De Britten stuurden gelijk grote slag- en vliegdekschepen om de Amerikanen de pas af te snijden. Onderwater gebeurde ook het nodige, op 25 september kwam de Engelse HM Afrey in aanraking met de Amerikanen. Het is niet duidelijk wie nou wie het eerste aanviel maar nadat het contact met de onderzeeër verloren was heeft het Verenigd Koninkrijk de VS officieel een laatste waarschuwing gegeven. Precies een week na het zinken van de Britse HM Afray op 2 december 2010 vloog een Amerikaanse spionage vliegtuigjes iets te dichtbij Schotland en werd onderschept door luchtafweergeschut. Daarna verklaarde de Vk en ook Frankrijk, Duitsland, Italië en België de oorlog aan de Amerikanen. Een dag later volgde Nederland, Spanje, Portugal, Luxemburg, Denemarken en Hongarije. Elf dagen na het zinken van de onderzeeër HM Afray was de hele Unie, op de Polen en Turken na, in oorlog met Amerika. Deze twee landen volgden twee weken later ook.

Israël dreigde kernwapens in te zetten als de Europeanen het waagde om de Amerikanen of de Israëliërs zelf aan te vallen. Daarop werd er een algehele blokkade van Israëlische import- en export goederen afgekondigd en dit stelde, bedoeld of onbedoeld, de Arabische landen in staat om Israël te veroveren.
In het Midden-Oosten leidde de boycot van Israël al snel tot complexe situatie. De Syriërs en de Egyptenaren vielen snel binnen en de strijd was heftig. De andere omringende landen volgde al snel het Syrische voorbeeld. Na de eerste Israëlische successen keerde het geluk voor de Arabieren toen bleek dat oorlogsindustrie van Israël niet kon blijven draaien zonder grondstoffen en halffabrikaten van uit Amerika. De industrie kwam tot stilstand en de opmars van de Israëliërs veranderde in een afgang. Om een nieuwe holocaust te voorkomen is Unie met de Arabieren gaan onderhandelen over een veilige aftocht van de Israëlische Joden. Velen van hen zijn via New Oklahoma (voorheen Irak) naar Amerika gereisd en ander kozen ervoor om in Europa te gaan wonen. Het kwam er maar op aan welke versie van de geschiedenis ze wenste te kiezen. De één gaf Europa de schuld van de oorlog en de val van Israël. De ander zag de Amerikanen als de aanstichters en vond dat de VS te weinig had gedaan om hen te steunen in de strijd tegen de Arabische invasie. Vele joden vroegen zich af er bij een tweede shoah Amerika zou hebben ingegrepen en aan wie ze het te danken hadden dat het uiteindelijk nooit zover gekomen is. Dat er uiteindelijk geen kernwapens waren ingezet wijten zij aan de Amerikanen, daar de VS dit voorkomen hadden door grote druk op de Israëliërs uit te oefenen uit vrees voor een algehele nucleaire oorlog.

Na de capitulatie van Israël sloot Turkije zich aan bij Europese strijdkrachten. Gedeeltelijk om hun positie binnen Europa veilig te stellen en gedeeltelijk omdat ze niet wisten wat hun zuiderburen van plan waren. De Arabische leiders wilde zich eerst aansluiten bij de Europeanen daar ze toch al de Amerikanen bestreden in New Oklahoma. Dit aanbod werd echter afgeslagen uit wantrouwen en naar later zou blijken nog belangrijkere redenen. Wel werden er al snel raket onderdelen en tankmunutie geleverd en ook nog computersystemen voor het betere vuurwerk geleverd in ruil voor olie.
De positie van de Arabische landen was een moeilijke omdat ze al jaren de strijd van vele landen steunden die zich van de Russische federatie wilden losmaken. De Unie wilden dat Rusland zich bij hen aansloot en kon daarom de steun van de Arabieren niet gebruiken.

De derde wereld oorlog was begonnen en speelde zich vooral af op en in de Atlantische oceaan en onder het pakijs van de Noordelijke IJszee. In allerijl waren de regeringsleiders van de Unie bijeengekomen in Praag en hadden na een paar uur onderhandelen al bereikt dat alle legers samengevoegd werden om ze vervolgens in twee fronten op te splitsen, een zuidelijke onder leiding van de Fransen en een noordelijke o.l.v. de Britten. Alle luchtafweersystemen werden onder Duits commando geplaatst, hun taak was het om de Unie te beschermen tegen de gevreesde raketaanvallen van de VS. In een hoog tempo begonnen burgers met het bouwen van atoom schuilkelders. Het personeel van de wapenfabrieken draaide in ploegendiensten, scheepsrederijen en vliegtuigindustrie draaide op volle toeren. De kleinere lidstaten van de Unie mochten het ambtelijk apparaat gaan leiden die ervoor ging zorgen dat de industrie aan de benodigde grondstoffen en personeel kwam en zij moesten ervoor zorgen dat het gewone leven voor zover als dat mogelijk was door kon gaan. De materiële achterstand op de Amerikanen moest snel worden ingehaald want aan de andere kant van de grote plas werd ook twee keer zo hard gewerkt als normaal. Echter de verspreiding van de grote slag-en vliegdekschepen over alle oceanen speelde de VS parten en ze waren overmoedig geworden door hun vertrouwen in hun technologische voorsprong.

Dankzij de Amerikaanse satellieten konden ze de Europese vloot in de Caraïbische zee een zware slag toebrengen toen deze zich had verzameld om zich naar de Azoren terug te trekken. Stealthbommers en kruisraketten bestookte de honderden schepen tot hun aantal gehalveerd was. Veel Nederlandse schepen, waaronder het nieuwe slagschip de HMS Relus ter Beek en nog acht fregatten, werden gekelderd. Op 8 december bereikte de restanten van de vloot de Azoren waar ze afgeschermd werden door de Europese luchtmacht. Beschadigde schepen gingen terug naar de loods voor reparatie en de armada werd aangevuld met Portugezen en Spaanse oorlogsbodems. Daarna voer de vloot rechtstreeks de ‘tweede Amerikaanse vloot’ tegemoet. De VS had hun eigen armada verzameld en liet die vanaf Bermuda naar de Azoren varen. Op de tiende troffen de twee vloten elkaar, vanaf de vliegdekschepen stegen continu straaljager op die elkaars defensie probeerde te penetreren. De grote kanonnen bulderen als een verkoude kettingroker en de torpedojagers danste om de vloten heen om de onderzeeërs bezig te houden. Na twee dagen was de slag nog niet beslist, aan beide kanten waren veel vliegtuigen vernietigd en de Unie trok zich terug om binnen het bereik te komen van de luchtmacht die zich ondertussen op de Azoren had gehergroepeerd. De Amerikanen doorzagen het trucje en volgde niet. Zo bleef de eerste grote zeeslag na wo2 onbeslist.
Terwijl die slag gaande was legde de Unie enorme mijnenvelden aan rond IJsland en rond de Canarische eilanden. Onderzeeboten jaagde op elkaar in de dieptes van de Atlantische oceaan, de Noordelijke IJszee en voor de kust van Zuid Afrika. Ook de Nederlandse ‘Zeehond’ was te vinden, of beter gezegd: speelde verstoppertje, rond Spitsbergen.
Niemand durfde de eerste te zijn om kernwapens in te zetten, er gold een soort oud-germaanse erecode waarbij eerst de sterkste krijgers elkaar ontmoeten op het slagveld terwijl de zwakkeren, vrouwen en kinderen ongemoeid werden gelaten.

Ondertussen was Moldavië zo goed als verslagen, de capitulatie was nog slechts een formaliteit. De Roemenen gaven zich pas in gewonnen na een lange, harde strijd in het noorden waar zij zich hadden terug getrokken. Het zuiden was één grote ruïne geworden en velen waren de bergen ingevlucht waar het leger vanuit bunkers de strijd volhield.
Maar de massale inval van Duits-Hongaarse grondtroepen was de genadeklap en op 5 mei tekende zij de overgave.
In Azië was men zich bewust van wat de strijd betekende voor de Amerikaanse aanwezigheid in met name Japan en Korea. De Chinezen grepen hun kans en deden op 14 januari 2011 een landing op Taiwan en stuurde een groot leger door Noord-Korea om het zuiden van het schiereiland in te nemen. De Japanners hadden geen zin om met lede ogen aan te moeten zien hoe de Chinezen steeds verder hun kant op kwamen. Zij uiten onmiddellijk de dreiging van een nucleaire aanval op Chinese steden en stuurde hun vloot erop uit om de invasie van Taiwan te verhinderen. Dit leek te werken en tot kerstmis 2010 bleven gevechten uit. Op de 24ste echter hadden de Chinezen de aanval geopend op de Japanse vloot rond Taiwan. Op 30 januari was er van de Japanse vloot niet veel meer over en op 1 februari begon de Chinese invasie van Korea.
Die dag besloot Japan dat het geen andere opties meer had dan kernwapens in te zetten. In de vroege ochtend stuurde zij 10 raketten met een nucleaire lading richting Beijing en 2 daarvan konden niet meer onderschept worden door China. De vernietiging van mensenlevens was enorm. Zo’n 2 miljoen mensen vonden die dag de dood en het aantal dat daarna aan de gevolgen van brandwonden of straling stierf wordt voorzichtig geschat op 6 miljoen en het aantal stijgt nog elke dag.
China besloot dat er nu van vrede geen sprake meer kon zijn en nam wraak met een nucleaire aanval op Japan. Zonder succes, alle raketten werden onderschept op ééntje na maar die miste doel en schoot over Japan de Grote Oceaan in. Dit was een tegenslag voor de Chinezen die daarop besloten een invasie op Japan uit te voeren.

Tussen Europa en Amerika waren nog enkele zee- en luchtslagen uitgevochten boven het hele Mid-Atlantische rif. Maar een beslissende slag bleef uit. Nadat het geweld in Azië was losgebarsten en Beijing bijna geheel van de kaart was geveegd besloten de Unie en Amerika te gaan onderhandelen over vrede. Men was tot de conclusie gekomen dat ondanks de Japanse aanval de strijd tussen de VS en de EU enkel de positie van China in de wereld versterkte en dat een invasie op Japan voorkomen moest worden. Op 3 februari werd een wapenstilstand afgekondigd en drie dagen later werd er in Rio de Janeiro een officiële vrede ondertekend. De Caraïben zouden onafhankelijk worden en een eigen unie oprichten. Zowel de VS als de EU zouden zich militair terug trekken uit het Caraïbisch gebied en de EU zou geen wapens of onderdelen daarvoor verkopen aan de Arabieren. Later zou dit leiden tot een invasie van de EU in het Midden-Oosten maar daar was officieel niks over vastgelegd. Het vermoeden bestond wel dat tijdens de conferentie in Rio het M.O. stiekem opgedeeld werd tussen de EU en de VS. Terwijl de Amerikanen hun vloot richting de Chinese Zee stuurde bouwde de EU een grote troepenmacht op rond het M.O., met name in Turkije, Griekenland, Malta en Cyprus.
Op 10 februari viel China Japan binnen met een operatie die zelfs D-day overtrof. Japanse kuststeden werden vanuit Korea gebombardeerd en de grootste kustlanding in de geschiedenis vond plaats vlakbij Fukuoka en twee dagen later werd er een kleinere landing uitgevoerd op het noordelijke eiland Hokkaido. Na de val van Sapporo dreigde Rusland met het inzetten van kernwapens als de Chinezen. China bleek niet erg onder indruk te zijn van die dreiging en beantwoorde Rusland met de dreiging Wladiwostok te zullen innemen als ze ook maar een vliegtuig of raket hun kant op zagen komen. De VS stelde dezelfde eis als Rusland en gaf de Chinezen daarbij twee dagen om zich terug te trekken.
Het mocht niet baten, China zette de invasie door en op 14 februari lanceerde de VS en Rusland tientallen lange afstandsraketten met zware nucleaire ladingen richting grote Chinese steden. Lanzhou, Harbin, Guangzhou en Wenzhou werden in één klap massagraven en het aantal doden was ontelbaar. China gaf zich over. De 16de werd een totale capitulatie ondertekend en werd besloten dat de communistisch regering zou opstappen. Een democratisch bestuur werd in Maart aangesteld. In ruil daarvoor hebben vele landen hulp toegezegd bij het puinruimen en medische bijstand beloofd.

In die paar maanden dat de derde wereld oorlog heeft gewoed is er veel besloten in Europa, dit kon gemakkelijk daar er de noodtoestand was afgekondigd. De politiek structuur in Europa was ingrijpend veranderd, er was een raad van Europese éénheid ingesteld waarin alle hoofden van de nationale regeringen waren vertegenwoordigd en daaronder de oude raad commissarissen die machtsverhouding binnen de Unie weerspiegelde, de nationale parlementen kozen nu de leden van het Europese parlement.
In grote lijnen werd het Duitse federale model gekopieerd en voor Nederland betekende dat onder meer de eerste kamer en de ministeries van binnenlandse en buitenlandse zaken werden opgeheven.
China speelt geen rol meer op het wereldtoneel. Ze hebben de nucleaire winter waarin ze nu verkeren volgens velen over zichzelf afgeroepen. Hun agressiepolitiek heeft zeker een reactie veroorzaakt bij de Japanners en de Russen. De rol vande VS is meer omstreden. Waarschijnlijk speelde racistische motieven een rol het bij de beslissing van het inzetten van kernwapens, de VS had dit middel geschuwd toen ze direct bedreigd werden door Europa maar ze haalden snel de trekker over bij een oorlog aan de andere kant van de wereld.
Het Midden-Oosten staat nu op het punt opgedeeld te worden tussen de VS en de Unie. Dat de olievoorraden hierbij een rol spelen zal duidelijk zijn en daarnaast wordt er gesproken over een nieuwe joodse staat. Hier is de rol van de EU op zijn minst verraderlijk te noemen, hun steun aan de Arabieren tijdens de derde wereldoorlog was slechts bedoeld om de positie van de Amerikan in het M.O. te ondermijnen.
Rusland heeft weer eens sinds lange tijd een militair succes geboekt en staat weer duidelijk op het wereld toneel. Ook de Caraïben hebben nu hun toekomst in eigen handen. Maar een niet te onderschatte gevolg van het groot Atlantische conflict is dat de Europese volkeren zij aan zij gevochten hebben, ze zijn verbroederd en delen nu een geschiedenis waarin men elkaar heeft leren vertrouwen. Vanaf het einde van de oorlog is de samenwerking in een stroomversnelling geraakt en daarom kunnen we nu spreken van de Unie. Het project was geslaagd.